امروزه شما تلفن همراه خود را روزی یکبار به کمک یک کابل کوچک به شارژ می‌زنید و در طول روز می‌توانید بدون نگرانی از آن استفاده کنید؛ اما آیا همیشه روند شارژ تلفن‌های همراه به همین سادگی بوده است؟ در این مطلب با تاریخچه نحوه شارژ تلفن همراه در طول تاریخ و روش‌های مختلف شارژ آشنا می‌شویم.
اولین تلفن همراه جهان
در سال 1983 شرکت موتورولا از اولین تلفن همراه جهان رونمایی کرد، Motorola DynaTAC 8000X. تلفن همراه به این معنا بود که شما می‌توانستید بدون نیاز به اتصال کابل و سیم و در هر جایی با تلفن صحبت کنید. اما این یعنی نیاز به وجود مودم برای انتقال سیگنال به صورت بی‌سیم و باتری که نیاز به شارژ شدن دارد، در داخل دستگاه.
شارژر اولین تلفن همراه جهان به صورت یک بیس و پایه که تلفن روی آن قرار می‌گرفت و با اتصال پین‌هایی در زیر آن شارژ می‌شد بود و البته شما مجبور بودید تا شارژر آن را نیز تقریبا همه‌جا همراه خود داشته باشید.
چرا که با فناوری ذخیره انرژی در دهه 80 میلادی، شارژ کامل این تلفن همراه 10 ساعت طول می‌کشید و یک شارژ کامل امکان تماس تلفنی به مدت 30 دقیقه را به شما می‌داد.
از این نقطه بود که نیاز به پیشرفت برای سرعت بیشتر شارژ و امکان شارژدهی طولانی مدت در فناوری ذخیره انرژی و باتری احساس شد.
شارژرهای یکپارچه
در سال 1992 شرکت نوکیا اولین تلفن همراه تولید انبوه را به جهان ارائه کرد، Nokia 1011. ابعاد این تلفن همراه 195x60x45 میلی‌متر بود، و توجه کنید که در این برهه زمانی سازندگان تلفن همراه در تلاش برای کوچکتر کردن محصولات خود بودند.
داخل Nokia 1011 یک باتری نیکل کادمیوم به حجم 900mAh قرار داشت که با هربار شارژ امکان 90 دقیقه تلفن مداوم و 12 ساعت به صورت استندبای را به شما می‌داد.
شارژر همراه این تلفن همراه از مدل شارژهایی بود که در این دوره زمانی برای تجهیزات مختلفی مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما تفاوتی که با دیگر شارژرها داشت این بود که کابل شارژ و آداپتور امکان جدا شدن از یکدیگر را نداشتند. این یعنی اگر کابل شارژ شما دچار مشکل می‌شد، باید یک شارژر جدید تهیه می‌کردید.
البته شما می‌توانستید باتری تلفن همراه خود را از دستگاه خارج کنید و آن را در شارژری قرار دهید که به صورت جداگانه باتری شما را شارژ می‌کرد.
شارژرهای یونیورسال
در سال 2003 با همه‌گیر شدن تلفن‌های همراه در میان جامعه، به دلیل عدم وجود استانداردها، مدل‌های متنوعی از شارژرها با اتصال‌های مختلف توسط سازندگان متفاوت در بازار وجود داشت. به همین دلیل سارژری به عنوان شارژر یونیورسال برای تلفن‌های همراه متولد شد.
با این شارژر می‌توانستید با خارج کردن باتری از تلفن همراه خود، تنظیم ولتاژ شارژ و فاصله پین‌های شارژر، باتری خود را زیر گیره این شارژر قرار دهید تا شارژ شود.
در گذشته افراد بسیاری در جهان از این شارژر استفاده می‌کردند، اما امروزه تنها در خاطرات افراد می‌توان این شارژر را پیدا کرد.
آداپتور و کابل شارژ جدا
در سال 2007 و با معرفی اولین iPhone شوک عجیبی به بازار شارژرهای دستگاه‌های همراه وارد شد؛ این که باتری این دستگاه قابل خارج کردن توسط کاربر نبود.
علاوه بر این اتفاق دو اتفاق دیگر هم در این زمینه رخ داد:
- آداپتور و کابل شارژ در این دستگاه قابل جدا شدن بود
- شارژر این دستگاه یک شارژر با استاندارد پروتکل USB بود
این اتفاقات باعث شد با بسیاری از کشورها قوانینی را به تصویب برسانند تا تولید کنندگان تلفن‌های همراه مجبور به استفاده از این استانداردها برای امکان فروش محصولات خود در این کشورها باشند. و از آن نقطه به بعد تقریبا تمام شارژرهای تلفن همراه به صورت آداپتور و کابل قابل جدا شدن و آداپتور با خروجی 5 ولت بودند.
علاوه بر این اتفاق در جلسه International Telecommunication Union Telecommunication Standardization سال 2007 در ژنو، پورت Micro-USB به عنوان پورت استاندارد جدید برای شارژ همه تلفن‌های همراه و دستگاه‌های الکترونیکی کوچک و قابل حمل معرفی و استاندارد سازی شد.
این اتفاق باعث شد تا هر سازنده تلفن همراه پورت‌های فیزیکی اتصال مختص و در انحصار خود را نداشته باشد و تقریبا تمام تلفن‌های همراه از یک پورت شارژ استفاده کنند و شارژرهای تلفن‌های همراه مختلف از شرکت‌های متفاوت بتوانند با دیگر دستگاه‌ها نیز کار کنند.
امروزه تقریبا تمام تلفن‌های همراه از کابل تایپ سی برای شارژ استفاده می‌کنند. کابل‌های شارژ بیاند با پورت‌های Micro-USB, Type-C و Lightning بسته به میاز کاربر با 18 ماه گارانتی تعویض قابل تهیه هستند.
این کابل‌ها در مقایسه با کابل‌های شارژ استاندارد ارائه شده به همراه دستگاه‌ها دارای روکش پارچه‌ای با دوام و طول عمر بالاتری هستند.
فست شارژ
در سال 2010 انجمن USB Implementers Forum (USB IF) پروتوکل شارژ USB Battery Charging 1.2 را معرفی کرد که امکان افزایش جریان شارژ از 1 آمپر به 1.5 آمپر را می‌داد که توان شارژ را از 5 وات به 7.5 وات افزایش داد.
به علاوه در سال 2011 با ارائه Samsung Galaxy Note آداپتور شارژر داخل دستگاه به جای 5 ولت دارای خروجی 5.3 ولت بود که بسیاری از کاربران متوجه شدند که با این کار این دستگاه سریع‌تر شارژ می‌شود و از این نقطه فکر شارژ سریع دستگاه‌های همراه و ایجاد فناوری فست شارژ ایجاد شد.
امروزه فناوری فست شارژ پیشرفت فراوانی کرده و با استفاده از پروتکل‌های USB PD یا Qualcomm Quick Charge با استفاده از پورت جدیدتر و توانمندتر تایپ سی، سرعت و توان شارژ تا 75 وات نیز در برخی از تلفن‌های همراه مشاهده می‌شود.
با استفاده از آداپتورهای شارژ بیاند می‌توانید تا دستگاه‌های مختلف خود را با سرعت‌های 10 وات و 15 وات شارژ کنید. شارژر بیاند BA-206 دارای دو ورودی پورت USB با توان شارژ 10 وات برای هر یک و شارژر بیاند BA-256 دارای یک ورودی USB با 10 وات توان شارژ و یک ورودی تایپ سی با پروتوکل شارژ QC3 و توان شارژ 15 وات است.
شارژ وایرلس
تاریخ فناوری شارژ و انتقال توان الکتریکی به صورت بی‌سیم و وایرلس به سال 1978 میلادی بر می‌گردد و توسط George Berkley اولین بار برای شارژ ماشین‌های برقی مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1994 شرکت ژاپنی Murata Manufacturing به فناوری امکان شارژ و انتقال توان از طریق رزونانس کوپل مغناطیسی دست یافت.
در سال 2006 نیز در دانشگاه MIT دانشجویان در پروژه خود موفق به انتقال شارژ از یک فرستنده به یک گیرنده از فاصله 2 متری شدند.
بیشتر بخوانید: شارژ وایرلس چیست
در حال حاضر 4 روش و تکنولوژی برای انتقال توان الکتریکی به صورت وایرلس وجود دارد: القای الکترومغناطیسی، رزونانس الکترومغناطیسی، کوپلینگ میدان الکتریکی و موج رادیویی.
تکنولوژی‌های مورد استفاده برای شارژ وایرلس تلفن‌های همراه القای الکترومغناطیسی و رزونانس الکترومغناطیسی هستند و 3 پروتوکل و استاندارد برای شارژ وایرلس تلفن‌های همراه با این فناوری‌ها وجود دارند: Qi، A4WPP و PMA.
پراستفاده‌ترین و پشتیبانی شده‌ترین پروتوکل برای شارژ تلفن‌های همراه به صورت وایرلس Qi Wireless Charging است که از فناوری القای الکترومغناطیس استفاده می‌کند که در تلفن‌های همراه، ساعت‌های هوشمند و دیگر تجهیزات جانبی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
شارژ دستگاه‌های همراه به صورت وایرلس مزایا و معایب خود را دارد. مزایای آن شامل راحتی استفاده و عدم وجود قطعات فیزیکی دارای طول عمر مفید هستند؛ اما از طرفی معایب آن سرعت شارژ کم (حداکثر 10 وات)، بازدهی کمتر، مصرف انرژی بیشتر و حرارت اضافه‌تر تولید شده با این روش شارژ است.
